Prolog-Pandora

Egipcjanie wierzyli iż nie ma porządku - czy jak oni go zwali Maat - bez Chaosu. W pewnym sensie się z nimi zgadzam. Nie chodzi przecież o to, aby świat był idealny. Chodzi o zachowanie równowagi, niewielką burzę na pogodnym niebie...
Nie myślcie sobie, że trafiliście na współczesnego filozofa zadręczającego was wielkim "być albo nie być". Po prostu poznając mnie, musicie liczyć się z tym, że z radością zachwieję wasz Porządek całą masą Chaosu. Moim ulubionym zajęciem z czasów szkolnych było płatanie ludziom figli. A to dolałam farby do mydła, to położyłam na drzwiach atrament, powykręcałam wkłady z długopisów, dolewałam octu do napojów i wiele wiele innych, można tak wymieniać przez wieczność, a ja nie mam tyle czasu. Nie robiłam tego, aby się z kogoś pośmiać. Po prostu lubię być wredna. Oczywiście NIGDY nikt mnie na tych numerach nie złapał i ani razu nie miałam z tego powodu kłopotów. Wręcz przeciwnie, jestem uważana za cichą i spokojną osobę. Przemilczmy sprawę tego, że co najmniej dwa razy dziennie wdawałam się w bójki, kłótnie czy inne zadymy, skoro żaden nauczyciel nie wyciągnął z tego konsekwencji to nie musimy się tym przejmować. Rodzice też zresztą tego nie. Skoro już przy nich jesteśmy, to nie są oni moimi biologicznymi rodzicami a jedynie prawnymi opiekunami. Adoptowali mnie gdy byłam mała, więc tych prawdziwych nawet nie znam. Matka jest aktorką, może nie jakaś przesadnie sławną, ale kilka ról złapała. Ojciec pracuje jako Paparazzi i ma na swoim koncie pokaźną ilość kompromitujących zdjęć gwiazd. A ja? Jestem studentką medycyny i choć może to zabrzmieć dziwnie, nigdy, przenigdy nie chciałabym zostać sławna. To nie dla mnie. Gdy wyprowadziłam się od rodziców, moje życie stało się dużo spokojniejsze, oczywiście tylko do pewnego momentu, ale do tego dojdziemy...
Opowiadam i opowiadam, a nawet się nie przedstawiłam. Maniery poszły w las i jak znam życie, prędko nie powrócą. No nic, zawsze można to nadrobić. Podobno pochodzę z Grecji a Grecy mają to do siebie, że mimo upływu lat, wciąż uwielbiają mitologię. Nic więc dziwnego, że kobieta która porzuciła swoje dziecko, nadała mu imię sprawczyni wszelkich nieszczęść. Jestem imienniczką tej, która tysiące lat temu nie umiała wysilić się na tyle, aby nie otwierać dziwne wyglądającej puszki w której Zeus zamknął choroby, głód i całą masę innych niezbyt przyjemnych aspektów życia. Dla tych, którzy się jeszcze nie domyślili, wyjawię, że na imię mi Pandora. Ci, którym życie nie miłe, mówią mi Dora, za co chętnie rzucam w nich różnymi, ciężkimi przedmiotami między innymi nokią 3310.
No dobrze, nie zamierzam was zamęczać, przynajmniej na razie. Jest coś, co chciałabym wam opowiedzieć, ale trochę to potrwa więc nie przerywajcie mi, bo jak już wspomniałam - a może wcale tego nie zrobiłam? Już sama nie wiem - jestem osobą bardzo nerwową. Z góry jednak ostrzegam, że historia którą opowiem może zdawać się bardzo mało prawdopodobna wręcz niemożliwa. Jeśli zamierasz mi wytykać, że kłamię, proponuję szybko wcisnąć biały krzyżyk na czerwonym tle w górnym rogu ekranu. To byłoby na tyle ze słów wstępu...

Pandora...